Assassin's Creed Black Flag Fanfiction

Sierpień, rok 1703

                Każda strona księgi zdawała się być krucha jak szkło. Edward zdmuchnął kurz, którego było tak dużo, że zasłonił tekst na jednej z żółtych stronic. Zmrużył oczy chcąc doczytać się, co zostało na niej zapisane. „był jednym z najokrutniejszych (…)” i tu tekst się urywał. Chłopiec potarł swędzące od kurzu oczy. Przez chwilę przyglądał się ilustracji zamieszczonej pod słabo widocznym opisem. Widniał na niej mężczyzna o przenikliwym i groźnym spojrzeniu o ciemnych włosach sięgających ramion. Jego wąsy wydawały się Edwardowi zabawnie zawinięte ku górze, jednak obrazek wywoływał w chłopcu negatywne uczucia. Czuł jak przepełnione nienawiścią oczy wypalają mu duszę. 

                Otrząsnął się jednak i rozejrzał po pomieszczeniu. Siedział na nieskazitelnie czystej drewnianej podłodze przy sięgającym sufitu regale na książki. Towarzyszył mu blask kilku świec, na których knotach tańczyły płomienie. Edward spojrzał na drzwi. Zdawał się być zahipnotyzowany. Nasłuchiwał. Po drugiej stronie rozbrzmiewał stukot czyichś butów. Zerwał się szybko, ale najciszej jak tylko potrafił i odłożył oprawioną w skórę księgę na miejsce. Z półki posypało się trochę kurzu. Chłopiec skrzywił się, przyłożył rękę do ust i kichnął. Kroki ucichły. Edward nadal patrzył na drzwi stojąc cały czas w tej samej pozie. Po chwili ponownie rozległ się dźwięk stukania. Był coraz bardziej wyrazisty i za każdym zetknięciem z podłogą głośniejszy. Osoba idąca korytarzem była coraz bliżej. Cisza. Chłopiec nie słyszał nic poza własnym oddechem. Nie ruszał się jeszcze kilka sekund.
                Nagle drzwi otworzyły się z impetem. Edward podskoczył tak, że upadł na ziemię.
                -Ja nie chciałem, tato. Przepraszam! –zasłaniał twarz rękoma. –Już więcej tu nie wejdę, obiecuję!
Postać niespokojnie poruszyła się w drzwiach. Zajrzała do środka, ale nie postawiła nogi za drzwiami. Na tle światła bijącego od wejścia malował się tylko cień.
                -Edward? Kolacja. –głos brzmiał ciepło i łagodnie, ale chłopiec usłyszał w nim nutę niepokoju. –Chodź szybko, zanim ojciec cię zauważy.
Poznał ten głos. To była Lindsey –pokojówka. Posłusznie podniósł się z podłogi i ruszył w stronę wyjścia. Kobieta uśmiechnęła się do niego i zamknęła drzwi, kiedy już znalazł się na korytarzu. Edward traktował ją jak rodzinę. Zawsze, kiedy tylko chciał mógł z nią porozmawiać czego nie powiedziałby o swoich rodzicach. Z zamyślenia wyrwało go pytanie pokojówki.
                -Co robiłeś w gabinecie ojca? –zapytała z wyraźną ciekawością jak i podejrzliwością.
                -Przeglądałem księgi. –nie spojrzał na nią. Patrzył na podłogę korytarza zdającą się nie mieć końca.
                -Przecież wiesz, że ojciec ci zabronił. Naprawdę uważasz, że przeczytałeś coś, dla czego było warto się tak poświęcić? –miała bardzo wysoki skrzekliwy głos. Edward zastanawiał się, czy jej powiedzieć.
Stanął w miejscu i rozejrzał się po pomieszczeniu. Następnie popatrzył na Lindsey, która ze zniecierpliwieniem czekała na odpowiedź.
                -Znalazłem księgę, w której zobaczyłem ilustrację przedstawiającą człowieka. Wydawał się być bardzo zły. Trzymał szablę i miał zakręcone wąsy. Pisało, że jest jednym z najokrutniejszych –urwał.
Lindsey nic nie odpowiedziała. Czekała na ciąg dalszy.
                -Najokrutniejszym… -chciała aby dokończył.
                -Nie wiem. Dalej tekst był całkiem zamazany. –chłopiec wzruszył ramionami i zadarł głowę do góry patrząc na zdziwioną pokojówkę. Miał niebieskie oczy i blond włosy ledwo zakrywające uszy. Jego nos był obsypany piegami a dziecięca twarz wydawała się zawsze być szczęśliwa.
                -Rozumiem. Porozmawiaj o tym z ojcem. –rzuciła –Chodźmy, bo rodzice na ciebie czekają.
 

  ***                  

                                                                        
                Edward usiadł przy wielkim stole, gdzie siedzieli również jego rodzice. Spojrzał z ukosa na matkę. Linette była chudą i wiecznie poważną kobietą. Jak każda szlachcianka każdy ruch wykonywała z gracją i spokojem. Jej twarz zawsze miała ten sam kamienny wyraz. Zapadnięte policzki, spiczasty podbródek, wąskie oczy i usta oraz haczykowaty nos. Blond włosy zawsze spinała w dziwne fryzury. Edward zmierzył wzrokiem jej suknię. Jak zwykle sięgająca kostek suknia, tym razem w kolorze jasnego różu z białymi zdobieniami. Popatrzyła na Edwarda niewzruszonym spojrzeniem po czym spojrzała na talerz.
                -Czy nadejdzie taki dzień, kiedy zjawisz się na posiłku w porę? –zapytała wolno i spokojnie.
Chłopiec pozwolił sobie wywrócić oczami. Nienawidził wspólnych posiłków.
                -Nie wiem. –rzucił niedbale.
Bernard –ojciec Edwarda spojrzał na syna. Miał równo przystrzyżone brązowe włosy i wąsy tak samo zawinięte jak mężczyzna z ilustracji w księdze. Zarówno jak Linette zawsze nosił na sobie bogate ubrania.
                -Dlaczego spóźniłeś się na kolację? Lindsey nie mogła cię znaleźć. Gdzie byłeś? –upił łyk wina.
Edward siedział ze spuszczoną głową.
                -W pokoju. Czytałem.
Ojciec pokiwał głową, ale nie wierzył w to, co mówił syn.
                -I co takiego wyczytałeś? –wypytywał dalej Bernard.
Edward nie mógł się powstrzymać. Bardzo chciał dowiedzieć się czegokolwiek na temat okrutnego mężczyzny z szablą.
                -Widziałem obrazek, na którym był zły pan. Miał śmiesznie zawinięte wąsy tak jak ty, tato. I ciemne włosy do ramion. Bardzo dziwnie się patrzył i trzymał szablę. Pisało, że jest kimś, kto jest jednym z najokrutniejszych. –westchnął i spojrzał na ojca. Jego twarz wykrzywił grymas złości i niedowierzania.
                -Byłeś w moim gabinecie. –starał się ukryć złość.
                -Tylko na chwilę! –do oczu chłopca napłynęły łzy.
                -Do pokoju, Edwardzie! Przemyśl swoje zachowanie i dopiero wróć. A jeszcze raz weź do ręki tą księgę i w ogóle wejdź no mojego gabinetu, to popamiętasz mnie do końca życia! –warknął wściekły Bernard.
Linette spojrzała tylko na męża po czym wróciła do posiłku.
Edward zamknął się w pokoju i wspiął się na parapet. Spojrzał na malujący się na niebie księżyc, oparł się o okno i zasnął.